Σκηνοθεσία - Σενάριο: Κιμ Κι Ντουκ
Ηθοποιοί: Γιανγκ Ντονγκ - κουν, Μπαν Μιν-γιουνγκ,       Κιμ Γιουνγκ - μιν, Μπανγκ Έουν - γιν
Μουσική: Παρκ Χο-γιουν
Φωτογραφία: Σέο Γέονγκ - μιν
Χώρα:  Ν. Κορέα (Έγχρωμη)
Διάρκεια: 117΄

Διακρίσεις:
- Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Βενετίας
- Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Τορόντο
- Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Ρότερνταμ
- Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Σαν Φρανσίσκο
- Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Χονγκ Κονγκ

Πρώτη προβολή: Ώρα 8.15 μ.μ.
Δεύτερη προβολή: Ώρα 10.30 μ.μ.

Στον "Άγνωστο Παραλήπτη", ο Κιμ Κι Ντουκ ιχνηλατεί την σκληρότητα στα χρόνια της αποικιοκρατίας και του πολέμου της Κορέας. Όπως ο Αρτώ εισήγαγε "το θέατρο της σκληρότητας" έτσι ώστε να θεραπεύσει τον εαυτό του - και κάποιους άλλους, ο Κιμ Κι Ντουκ με ταινίες γεμάτες αυτοκαταστροφή, βιασμούς, φόνους χρησιμοποιεί τον ακραίο τρόμο και τον σαδισμό, όχι τόσο σαν μέσο παρά σαν θυσίες, προκειμένου η ανθρωπότητα να επιστρέψει σε ένα στάδιο πριν την απάνθρωπη, σκληρή πραγματικότητα.

Τρεις περιθωριοποιημένοι έφηβοι είναι οι βασικοί ήρωες του τοπίου αυτής της ιστορίας, η οποία φωτίζει την παγκόσμια διάσταση μιας αυστηρά κορεατικής πραγματικότητας.
Κανένας από αυτούς δεν είναι ικανός να ξεφύγει από την αναπόφευκτη τραγωδία που πλησιάζει. Αποζητούν απελπισμένα την αγάπη και την αποδοχή αλλά καταλήγουν να πνιγούν στο αίμα, με Άγνωστη Διεύθυνση.

Το 1970 σ' ένα χωριό δίπλα σε αμερικανική στρατιωτική βάση, δύο αγόρια και μια νεαρή κοπέλα προσπαθούν να ξεφύγουν από τη θλιβερή καθημερινότητα της Κορεάτικης επαρχίας.

Ένα κορίτσι που έχει χάσει το μάτι του, ο γιος μιας Κορεάτισας κι ενός Αμερικανού που δεν βρίσκει δουλειά, ένας ντροπαλός νέος που τον χτυπούν και τον απειλούν διαρκώς δύο αλήτες, κάποιος που σκοτώνει απλώς για να πουλήσει το κρέας τους στο χασάπικο. Στρέφοντας το φακό του στην επαρχιακή Κορέα ο Κιμ Κι-Ντουκ μας αποκαλύπτει ένα σύμπαν προκατάληψης, καχυποψίας και βίας καθώς και τα αλληλοσπαρασόμενα "τέρατα" που το κατοικούν. Οι μνήμες του εμφύλιου πολέμου και μιας χώρας κομμένης στα δύο είναι διαρκώς παρούσες σ' ένα τοπίο που ακόμα και εν καιρώ ειρήνης δεν υπάρχουν παρά μόνο θύματα.
Φτάνοντας στην έκτη ταινία του (έχει ήδη προηγηθεί το αριστουργηματικό "Νησί") ο Κιμ Κι - Ντουκ αρχίζει να βρίσκει το ιδιαίτερο προσωπικό του κινηματογραφικό στιλ βαδίζοντας σιγά - σιγά στην περίοδο της ωριμότητάς του ("Άνοιξη - Καλοκαίρι...", "Ολομόναχοι μαζί"). Πίσω από μια πυρετώδη αληλουχία σοκαριστικών εικόνων αναδύεται μια σειρά ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και ένας ωκεανός συναισθημάτων τα οποία απευθύνονται σε άγνωστο παραλήπτη, ξεπέφτοντας σε μελαγχολικές σιωπές και βίαια ξεσπάσματα. Σ' ένα κόσμο όπου η πνευματικότητα έχει χαθεί, η κοινή γλώσσα αποτελεί πλέον πηγή παρεξήγησης και όχι μέσο συννενόησης και η καθημερινότητα τελεί υπο (πολεμική) απειλή, ο Κιμ Κι - Ντουκ κρατά τις πληγές της Κορεάτικης κοινωνίας όπως και αυτές στα σώματα των ηρώων του ανοικτές, γιατί ο δρόμος προς τη λύτρωση είναι εκείνος που περνά μέσα από τη μνήμη. Και γιατί ο ίδιος είναι ένας σκηνοθέτης που δεν σπούδασε σινεμά, αλλά "έμαθε από τη ζωή".
ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ 11/8/07
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗ

ΚΙΜ ΚΙ ΝΤΟΥΚ
Γεννήθηκε στην ορεινή επαρχία του Κουνγκσάνγκ και μετακόμισε στην Σεούλ σε ηλικία 9 ετών με τους γονείς του. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το γυμνάσιο όταν ο αδερφός του εκδιώχθηκε από το σχολείο και μπήκε μαθητής σε μια γεωργική σχολή. Από τα δεκαεφτά του ξεκίνησε να δουλεύει σε εργοστάσιο και τρία χρόνια αργότερα κατατάχθηκε στους πεζοναύτες.
Όταν τελείωσε την στρατιωτική του θητεία πέρασε δυο χρόνια σε μια εκκλησία για ανθρώπους με προβλήματα όρασης, φιλοδοξώντας να γίνει ιεροκήρυκας, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να ασχολείται και πάλι με την ζωγραφική που είχε εγκαταλείψει σε νεαρή ηλικία. Δεν έχει κανένα επίσημο πτυχίο από κάποια αναγνωρισμένη σχολή και καθόλου παράδοξα, η καριέρα του σαν κινηματογραφιστής ξεκίνησε με έναν ανάλογο τρόπο. Αντίθετα με άλλους συναδέλφους του δεν ήταν ποτέ μανιακός με το σινεμά, ούτε πέρασε από το στάδιο του μαθητευομένου ή του βοηθού σκηνοθέτη. Έμαθε μόνος του το μέσο, πειραματιζόμενος και σ’ αυτό οφείλει την ελευθερία που διακρίνει τα φιλμ του. Οι ταινίες του μπορούν να χαρακτηριστούν σαν αυτοβιογραφικά κείμενα γραμμένα με την κάμερα. Γι’ αυτό και ο Κιμ περιγράφει την κάθε μια σαν μια σεκάνς στο σύνολο του έργου του.
Για τον ίδιο, η ζωή και οι ταινίες του είναι αλληλένδετες. Η σκληρότητα που μερικές φορές τις διακρίνει μπορεί να φοβίζει το κοινό και να ενοχλεί τους κριτικούς, όμως αν η ενέργεια που τις διαποτίζει μπορεί να χαρακτηριστεί σκοτεινή και λανθασμένη, τότε αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις ταινίες αυτές καθ’ εαυτές. Αντίθετα θα πρέπει να ειδωθεί σαν μια προσπάθεια να αντικατοπτρίσει την σκληρότητα της ζωής μας και του κόσμου στον οποίο ζούμε.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
The crocodile (1996), Wild animal (1997), Birdcage inn (1998), The isle (1999), Real fiction (2000), Address unknown (2001), Bad guy (2002), The coast guard (2002), Spring, Summer, Fall, spring... and fall (2003), Samaritan girl (2004), Bin-jip (2004), Hwal (2005), Shi gan (2006), Soom (2007).