Ο χρόνος που απομένει
Le temps qui reste
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Φρανσουά ΟζόνΗθοποιοί: Μελβίλ Πουπό, Ζαν Μορό,Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι, Μαρί Ριβιέρ, Ντανιέλ Ντιβάλ
Παραγωγή: Γαλλία
Έτος: 2005
Διάρκεια: 85΄
Βραβεία: Καλύτερη ερμηνείας στο Valladolid International Film Festival (Μερβίλ Πουπό), Silver Spike στο International Film Festival (Φρανσουά Οζόν)
Πρώτη Προβολή: Ώρα 8.30 μ.μ.
Δεύτερη Προβολή: Ώρα 10.30 μ.μ.
Η πορεία ενός νέου προς τον θάνατο σε ένα συγκινητικό δοσμένο με ειλικρίνεια, οικονομία στην αφήγηση και ανθρωπιά road movie, ύμνος στην ίδια τη ζωή και τον άνθρωπο.
Ο σύγχρονος άνθρωπος μπροστά στην πραγματικότητα του θανάτου. Αντι-μελό προσέγγιση και τεχνική αρτιότητα από τον ταλαντούχο σκηνοθέτη Οζόν. Όλη η ταινία πάντως είναι η σεκάνς με τη Ζαν Μορό.
Ο Ρομέν, ένας 30χρονος γκέι φωτογράφος, ανακαλύπτοντας ότι έχει λίγους μήνες ζωής εξαιτίας μιας προχωρημένης μορφής καρκίνου, αρνείται να κάνει χημειοθεραπεία και επωφελείται από το χρόνο που του απομένει για να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του ή να διορθώσει λάθη του παρελθόντος.
Ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με ένα θέμα ευαίσθητο και κατορθώνει, χωρίς μελοδραματικές τάσεις, να προσεγγίσει τη δύσκολη ψυχολογική κατάσταση ενός ανθρώπου που ξέρει ότι ο θάνατος πλησιάζει. Πρόκειται για το δεύτερο μέλος της τριλογίας του Οζόν με θέμα τον θάνατο. Η πρώτη ταινία “Under the Sand” παρουσίαζε πώς αντιμετωπίζει κανείς το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, στο “Χρόνο που απομένει” παρουσιάζεται πώς αντιμετωπίζει κανείς το δικό του θάνατο, και στο τρίτο που αναμένεται θα πραγματεύεται το θάνατο ενός παιδιού.
Ο Γάλλος Φρανσουά Οζόν (“Πέντε φορές το δύο”, “Η πισίνα”, “8 γυναίκες”) επιστρέφει με μια συγκινητική ανθρώπινη ταινία πάνω σε έναν άντρα που ξαφνικά ανακαλύπτει πως του απομένουν λίγοι μήνες ζωής. Δεύτερο μέρος, όπως ανέφερε ο σκηνοθέτης, πάνω στο πώς αντιμετωπίζουμε το θάνατο - το πρώτο μέρος ήταν με την ταινία “Κάτω από την άμμο”, ενώ το τρίτο πρόκειται να το γυρίσει στο μέλλον. Ο Ρομέν (ένας πολύ καλός Μελβίν Πουπό), ο 30χρονος ζωγράφος ήρωάς του, έχει τώρα να αντιμετωπίσει μια νέα πραγματικότητα, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του και να διορθώσει λάθη του παρελθόντος.
Ο εύπορος, με ωραίο και νεαρό εραστή, Ρομέν, βρίσκεται στα τελευταία στάδια του καρκίνου, γεγονός που ο Οζόν αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια, χωρίς ασάφειες, ενώ εκμεταλλεύεται το ότι ο Ρομέν είναι φωτογράφος (έστω και της μόδας) για να κάνει ένα σχόλιο πάνω στο ρόλο της φωτογραφίας -της καταγραφής και αποθήκευσης μιας πραγματικότητας που είναι στενά συνδεδεμένη με τον χρόνο. Όταν ο Ρομέν ανακαλύπτει ότι έχει καρκίνο, διώχνει τον εραστή και ξεκινά ένα ταξίδι για να επισκεφθεί τη γιαγιά του (Ζαν Μορό), ενώ στην πορεία του θα έχει και μια σύντομη συνάντηση με τη σερβιτόρα (Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι) ενός καφέ.
Ο Οζόν χρησιμοποιεί το θέμα του καρκίνου για να διεισδύσει στον χαρακτήρα του ήρωά του και να καταγράψει τη συμφιλίωσή του με τον ίδιο τον εαυτό του, περιγράφοντας με αμεσότητα, διακριτικότητα και οικονομία στην αφήγηση, τη σχέση του Ρομέν με τα πρόσωπα γύρω του, τόσο με τη γιαγιά του (ανάμεσα στις πιο τρυφερές και καλύτερες σκηνές είναι εκείνη όπου κοιμάται μαζί της στο ίδιο κρεβάτι) και την γκαρσόνα (με την οποία κάνει και μια ενδιαφέρουσα συμφωνία) όσο και με ένα νεαρό, εκδοχή του εαυτού του σε νεαρή ηλικία, για να καταλήξει στις σκηνές στην αμμουδιά στο φινάλε της ταινίας, σκηνές μιας εκπληκτικής ηρεμίας. Μια ταινία για τον θάνατο, χωρίς όμως να δημιουργεί κατάθλιψη, αντίθετα αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους.
Φρανσουά Οζόν - Φιλμογραφία
Γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1967 στο Παρίσι, Γαλλία. The Real Life of Angel Deverell (2007 post-production) , Un lever de rideau (2006), Le Temps qui reste (2005), 5x2 (2004), Swimming Pool (2003), 8 femmes (2002), Sous le sable (Under the Sand 2000), Gouttes d’eau sur pierres brϋlantes (Water Drops on Burning Rocks 2000), Les Amants criminels (1999), Scenes de lit (1998), Sitcom (1998), X 2000 (1998), Regarde la mer (1997), L΄Homme idιal (1996/II), Une robe d’ete (1996), Jospin s’eclaire (1995), La Petite mort (1995), Action verite (1994), Une rose entre nous (1994), Victor (1993), Thomas reconstitue (1992), Deux plus un (1991), Peau contre peau (1991), Le Trou madame (1991), Une goutte de sang (1991), Mes parents un jour d’ete (1990), Les Doigts dans le ventre (1988), Photo de famille (1988).
