Shortbus
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Τζον Κάμερον Μίτσελ Φωτογραφία: Φρανκ Τζ. ΝτεΜάρκο
Ηθοποιοί: Τζέι Μπράναν
Παραγωγή: H.Π.A.
Έτος: 2006
Διάρκεια: 102΄
Βραβεία: Κοινού στις Νύχτες Πρεμιέρας, Αθήνα 2006
Πρώτη Προβολή: Ώρα 8.30 μ.μ.
Δεύτερη Προβολή: Ώρα 10.30 μ.μ.
“Αυστηρώς ακατάλληλος” κινηματογράφος. Σκηνές με πραγματικό σεξ εισβάλλουν ολοένα και περισσότερο στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές ταινίες τα τελευταία χρόνια. “Μήπως ωριμάζουμε επιτέλους;” αναρωτιέται ο Τιμ Άνταμς, δημοσιογράφος του “Observer” στο πλαίσιο συνέντευξής του με τον σκηνοθέτη του “Shortbus”. Για πρώτη φορά ταινία με περιεχόμενο που κινείται στη σφαίρα του πορνό δεν λογοκρίθηκε στις ΗΠΑ και τη Βρετανία.
Μία ομάδα Νεοϋορκέζων κάθε σεξουαλικής προτίμησης συναντιούνται σε ένα μυστικό κλαμπ με το όνομα “Shorbus” (προέρχεται από την ονομασία του παραδοσιακού κίτρινου σχολικού λεωφορείου στην Αμερική) αναζητώντας τη σεξουαλική τους ταυτότητα και την προσωπική ...ευτυχία.
Η πρεμιέρα του Shortbus στην Ελλάδα έγραψε τη δική της ιστορία. Οι Νύχτες Πρεμιέρας που προωθούν τον ανεξάρτητο, εναλλακτικό κινηματογράφο, κάλεσαν στο Φεστιβάλ τον Τζο Ντ. Μπράνον, έναν από τους ηθοποιούς του Shortbus, ο οποίος αποθεώθηκε. Την ημέρα προβολής της ταινίας στον Απόλλωνα η Σταδίου παρ΄ ολίγον να κλείσει από την κοσμοσυρροή, ενώ μετά το τέλος της προβολής το κοινό στην αίθουσα τη χειροκρότησε όρθιο. Υπήρξαν μάλιστα άνθρωποι που συγκινήθηκαν τόσο πολύ ώστε αγκάλιασαν τον Μπράνον, ο οποίος από την πλευρά του, ψύχραιμος, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που του τέθηκαν. Στις Νύχτες Πρεμιέρας η ταινία κέρδισε ένα από τα δύο Βραβεία Κοινού.
Δεν είναι τόσο η αμεσότητα της σκηνής που ξαφνιάζει όσο η ελαστικότητα του σώματος του ηθοποιού... Ο ηθοποιός Τιραμόλα (ας τον αποκαλέσουμε έτσι) είναι ξαπλωμένος ολόγυμνος στο πάτωμα, με τα πόδια τραβηγμένα πίσω από το κεφάλι του, τόσο ώστε ο μακρύς και εμφανώς οργισμένος φαλλός του να βρίσκεται βυθισμένος στο στόμα του. Ξανά και ξανά. Η κατάληξη αναμενόμενη. Αυτή είναι η εισαγωγή της ταινίας που έκανε την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα της στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών.
Αν και ο φακός του σκηνοθέτη καταγράφει με όλες τις γραφικές λεπτομέρειες τα όσα αναφέρθηκαν αλλά και πολλά ακόμη που ακολουθούν τη σκηνή της αυτοπεολειξίας, ο παγκόσμιος Τύπος στις Κάννες δεν βάπτισε τελικά το Shortbus ταινία-σκάνδαλο του Φεστιβάλ, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν με ταινίες ανάλογων σκηνών σεξουαλικών ακροτήτων (Μεγάλο φαγοπότι του Μ. Φερέρι, Αυτοκρατορία των αισθήσεων του Ν. Όσιμα, Μη αναστρέψιμος του Γκασπάρ Νοέ, Τrouble every day της Κλερ Ντενίς κ.α.).
Μιλώντας για μοναχικούς ανθρώπους που λαχταρούν έρωτα και σεξουαλική έκφραση σε μια Νέα Υόρκη όπου απουσιάζουν και τα δύο, το Shortbus αγαπήθηκε από εκείνους που γέλασαν με την ωμότητα των σκηνών αλλά συνάντησαν και τη μελαγχολία που πηγάζει από την ουσία του περιεχομένου. Με το Shortbus ο Τζων Κάμερον Μίτσελ, δημιουργός του “Hedwig and the angry inch” θέλησε να μιλήσει με τόλμη και αμεσότητα για τη σεξουαλική ειλικρίνεια, η οποία έχει επανέλθει στη θεματολογία του σύγχρονου κινηματογράφου αναζητώντας τη θέση που είχε τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70. Μόνο που το μυστικό του Μίτσελ, στις αναφορές του οποίου θα βρούμε από το “Un chant d’ amour” του Ζαν Ζενέ ως τις “Νύχτες της Καμπίρια” του Φεντερίκο Φελίνι, είναι η ανάπτυξη του θέματος με βάση το χιούμορ και όχι “την πίκρα και την ξινίλα, όπως συμβαίνει στις περισσότερες, σύγχρονες, ανάλογες ταινίες”.... (Γιάννης Ζουμπουλάκης)
Μέρος μιας μεγάλης ατέρμονης και ανοιχτής συζήτησης γύρω από το τι είναι πορνογραφία στο σινεμά, το Shortbus δεν διαθέτει τις απαντήσεις. Ο ρόλος του είναι εξορισμού αυτός του συνομιλητή, της πλευράς που έχει επιχειρήματα και μπορεί από προνομιακή θέση να “ανοίξει” ακόμη περισσότερο τη συζήτηση προς ικανοποίηση των περισσότερων και των πιο απαιτητικών. Ξεκινώντας με μία σκηνή αυνανισμού και τελειώνοντας με μία σκηνή ... αυνανισμού, δεν είναι τυχαίο ότι το Shortbus κάνει πρωταγωνιστή του το σεξ, που ο Μίτσελ δεν ντρέπεται να δείξει με λεπτομέρεια σε μία έξαρση ηδονοβλεπτικής επιτήδευσης και πεσιμιστικής αναζήτησης οργασμών, προκαλώντας, αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς, ρίγη τρυφερότητας και ρομαντισμού. Πιο ώριμος και πιο οργισμένος από το “Hedwig and the angry inch”, μπορεί να χαμηλώνει τους τόνους και την glam υπερβολή, αλλά ορθώνει διεγερτικά το ανάστημά του σε μία Αμερική (και έναν πλανήτη) που προτιμά να περπατάει στο σκοτάδι του νεοσυντηρητισμού παρά στο φως μίας νέας πανσεξουαλικής επανάστασης. Με την ελαφρότητα με την οποία θα αντιμετώπιζε ένα παιδί ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζει τη δύναμή του και με τη βαρύτητα ενός βαθιά πολιτικοποιημένου δημιουργού που ξέρει ακριβώς τι προκαλεί όταν δείχνει ένα καθ όλα ευυπόληπτο πολίτη να τραγουδάει τον αμερικανικό ύμνο κατά τη διάρκεια μίας παρτούζας, ο Μίτσελ εκλιπαρεί για ανθρώπινη επαφή. Η πορνογραφία έτσι κι αλλιώς υπήρξε πάντοτε (καλό ή κακό) προηγούμενο ή επόμενο...(Μανώλης Κρανάκης)
Τζον Κάμερον Μίτσελ - Φιλμογραφία Γεννήθηκε στο Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών τον Απρίλιο του 1963. Έχει εργαστεί σαν ηθοποιός σε πολλές ταινίες. Έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες Hedwig and the angry inch (2001) και Shortbus (2006).
