Σκηνοθεσία: Aλέν Ρενέ
Σενάριο: Αλέν Ρενέ, Ζαν-Μισέλ Ριμπ, Άλαν Εϊκμπορν
Ηθοποιοί: Σαμπί Αζεμά, Λάουρα Μοράντε, Λαμπέρ Γουιλσόν, Ιζαμπέλ Καρέ, Πιέρ Αρντιτί, Αντρέ Ντισολιά, Κλοντ Ρις
Μουσική: Μάρκ Σνόου
Φωτογραφία: Έρικ Γκοτιέ
Χώρα: Γαλλία - Ιταλία (Έγχρωμη)
Διάρκεια: 120΄

Βραβεία:
- Καλλίτερης ταινίας, Γάλλοι κριτικοί 2007
- Α΄Γυναικείου Ρόλου στη Λάουρα Μοράντε, Φεστιβάλ Βενετίας 2006
- Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας 2006
- Πολλά ακόμη Βραβεία και Υποψηφιότητες σε διάφορα Φεστιβάλ.

Πρώτη προβολή: Ώρα 8.00 μ.μ.
Δεύτερη προβολή: Ώρα 10.30 μ.μ.

Μια όλο φρεσκάδα, ομορφιά, χιούμορ και ζεστασιά ταινία από τον 84χρονο Αλέν Ρενέ, γύρω από τη μοναχική ζωή μιας ομάδας Παριζιάνων σε αναζήτηση κατανόησης και στοργής.

Δεν είναι ο σεβασμός απέναντι στο έργο και στο όνομα του Αλέν Ρενέ, που σε κάνει να ευχαριστηθείς την ταινία. Και αυτά, βέβαια, μετράνε! Ευχαριστιέσαι την ταινία για τον άψογο αφαιρετικό και ποιητικό κινηματογραφικό λόγο της! Σου φέρνει στο νου το περιστέρι της μονοκονδυλιάς του Πικάσο. Τόσο απλή και τόσο όμορφη είναι και η ταινία του Ρενέ! Χρειάστηκε και αυτός να φτάσει στα 84 για να "μάθει" να κινηματογραφεί σαν παιδί! Μόνο με μια "γραμμή" και σε μεταφέρει στο όνειρο. Στην απέραντη τρυφερότητα. Στην τέλεια κινηματογραφική ομορφιά.

Στην  ταινία του "Ιδιωτικοί φόβοι σε δημόσιους χώρους", βασισμένη σε θεατρικό έργο του Βρετανού Άλαν Εϊκμπορν, ο 84χρονος Αλέν Ρενέ ("Χιροσίμα, αγάπη μου", "Πέρσι στο Μάριενμπαντ", "Smoking / No Smoking", "Όχι στα χείλη") κατάφερε να φτιάξει μια από τις πιο νεανικές ταινίες που είδαμε τον τελευταίο καιρό, μια ταινία όλο φρεσκάδα, ομορφιά και ηρεμία, αλλά και τη φιλοσοφία του ώριμου δημιουργού. Η ιστορία αναφέρεται σε διάφορες παράλληλες ιστορίες ανθρώπων μοναχικών, που αναζητούν απελπισμένα τον έρωτα και που, κάποιες φορές, τα μονοπάτια ορισμένων διασταυρώνονται. Η κοσμική Νικόλ (Μοράντε) ψάχνει, με τη βοήθεια του μεσίτη Τιερί (Ντισολιέ), διαμέρισμα για τον εαυτό της και τον αρραβωνιστικό της Νταν (Γουιλσόν). Στο γραφείο του Τιερί εργάζεται η θρησκόληπτη Σαρλότ (Αζεμά), που, κάποια στιγμή, δανείζει στον Τιερί ένα θρησκευτικό πρόγραμμα σε βίντεο, το οποίο ο Τιερί ανακαλύπτει πως είναι η ερωτική βιντεοσκόπηση μιας σέξι γυναίκας που, αν και το πρόσωπό της δεν φαίνεται καθαρά, αυτός πιστεύει πως είναι η Σαρλότ. Η ίδια η Σαρλότ εργάζεται και ως νοσοκόμα του άρρωστου και στριμμένου Αρτούρ (Ρις), πατέρα του μπάρμαν Λιονέλ (Αρντιτί). Όταν η Νικόλ χωρίζει με τον Νταν, εκείνος θα συναντήσει, μέσα από αγγελία σε εφημερίδα, την Γκαέλ (Καρέ), τη νεότερη αδερφή του Τιερί.
Πρόσωπα όλα μοναχικά, που ο Ρενέ χρησιμοποιεί για να φτιάξει το συναρπαστικό, όμορφο, φτιαγμένο με αγάπη, αλλά και χιούμορ, απ' όπου κάπου κάπου το διαπερνά και μια θλίψη, παζλ, για να καταρρίψει κυριολεκτικά τους τοίχους και τις πόρτες που χωρίζουν τους ανθρώπους και να μας αποκαλύψει τη μοναξιά τους, τα άγχη τους, την αναζήτηση και την ανάγκη τους για λίγη κατανόηση και στοργή. Τα πρόσωπά του κινούνται σ' ένα αποξενωμένο Παρίσι - που θα μπορούσε όμως να είναι οποιαδήποτε μεγαλούπολη - στο οποίο τελικά άλλοι θα συνεχίσουν τη μοναχική, θλιβερή ζωή τους, ενώ άλλοι θα βρουν διέξοδο στα προβλήματά τους. Με σωστό ρυθμό, με λαϊτμοτίβ το χιόνι, που το χρησιμοποιεί σαν πέρασμα από τη μια σκηνή στην άλλη, αλλά και σύμβολο ενός ψυχολογικού χειμώνα που κυριαρχεί στη ζωή των πρωταγωνιστών, ο Ρενέ αφηγείται με εκπληκτική μαεστρία και έμπνευση τις μικρές, ανθρώπινες, ιστορίες του, αποσπώντας εξαίρετες ερμηνείες από μια πλειάδα θαυμάσιων ηθοποιών, με περισσότερους από τους οποίους έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Ο φακός του μεγάλου Γάλλου δημιουργού δε δείχνει καθόλου κουρασμένος, παρά τα 84 χρόνια του. Ο Ρενέ, με νεανική "ανεμελιά", μετατρέπει τα νεκρά ντεκόρ, σε ζωντανά πανέμορφα τοπία. Μέσα στα οποία, με χορογραφημένες κινήσεις, κινεί τους ήρωές του. Οι οποίοι, ενώ είναι άνθρωποι ζωντανοί και ρεαλιστικοί, νιώθεις ότι έχουν την ιδιότητα να πετάνε και όχι να περπατάνε.
...Η ταινία του Ρενέ είναι κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού έργου του Αλαν Αϊκμπορν, το οποίο καταπιάνεται με μια μικρή ομάδα ανθρώπων, οι οποιοι προσπαθούν να βγουν έξω από τον εαυτό τους και να πετάξουν. Όμως, επειδή είναι άτολμοι και φοβισμένοι, περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους και τα προβλήματά τους. Και αυτή η περιστροφή, τελικά τους ξαναγυρίζει στην αφετηρία.
...Στην εποχή της κινηματογραφικής χυδαιότητας και της βίας η ταινία του Αλέν Ρενέ είναι μαι βαθιά ανακούφιση! Γιατί αποδεικνύει πως ο κινηματογράφος είναι πράγματι τέχνη. Αφού δημιουργεί καλαίσθητες εικόνες, προσιτές στον απλό άνθρωπο. Όμορφες εικόνες, που μεταφέρουν όμορφα συναισθήματα.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 19/4/07
Ν. ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

ΑΛΕΝ ΡΕΝΕ
Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1922 στη Βρετάννη, Γαλλία.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Van Gogh (1947), Gauguin (1950), Guernica (1950), Pictura (1951), Les Statues meurent aussi (1953), Nuit et brouillard (1955), Toute la memoire du monde (1956), Le 5 Mystere de l'atelier quinze (1957), Le Chant du Styrene (1958), Hiroshima mon amour (1959), L' Annee derniere a Marienbad (1961),  Muriel ou le temps d' un retour (1963), La Guerre est finie (1966), Loin du Vietnam (1967), Je t'aime, je t'aime (1968), Cinetracts (1968), L' an 01 (1973), Stavisky (1974), Providence (1977),  Mon oncle d' Amerique (1980), La Vie est un roman (1983), L' Amour a mort (1984), Melo (1986), I Want to Go Home (1989), Contre l' oubli (1991), Gershwin (1992), Smoking / No Smoking (1993), On connait la chanson (1997), Pas sur la bouche (2003), Coeurs (2006).