ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
H ΔΙΠΛΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΒΕΡΟΝΙΚΑ - LA DOUBLE VIE DE VERONIQUE

Σκηνοθεσία: Κριστόφ Κισλόφσκι
Ηθοποιοί: Ιρέν Ζακόμπ, Γιέρζυ Γκουντέτζικο, Φιλίπ Βολτέρ, Κλοντ Ντινετόν,
Σαντρίν  Ντιμά, Καλίνα Γέντρουσικ
Χώρα: Γαλλία-Πολωνία (Έγχρωμη)
Μουσική: Ζμπίγκιεφ Πράισνερ
Διάρκεια: 97΄

Πρώτη προβολή: Ώρα 8.30 μ.μ.
Δεύτερη προβολή: Ώρα 10.30 μ.μ.

Βραβεία: Ερμηνείας στην Ιρέν Ζακόμπ, Κάννες 1991
Το διπλό αριστούργημα του Κισλόφσκι.
Το 1991 ο μακαρίτης Κριστόφ Κισλόφσκι στο μεταίχμιο της διαδρομής του, με το ένα πόδι στην Πολωνία με το άλλο στη Γαλλία, δηλώνει τον διχασμό του και ταυτόχρονα υπογράφει το κορυφαίο αριστούργημά του με τον συμβολικό τίτλο "La double vie de Veronique".

- Κάθε πλάνο στάζει μαγεία
- Κάθε στιγμή στάζει ευαισθησία
- Το πιο συναρπαστικό παιχνίδι μεταμορφώσεων του Κισλόφσκι

 

Η διπλή ζωή της Βερόνικα, εξερχόμενη για δεύτερη φορά σε φρέσκια κόπια, αρυτίδωτη, συναρπαστική και μαγική, είναι ό,τι ακριβώς "λέει" και ο τίτλος της. Βέρα Icon Αυθεντική, αληθινή, γνήσια εικόνα. Από τις ελάχιστες στιγμές στη διαδρομή της 7ης Τέχνης, όπου η εικόνα είναι ταυτισμένη με το περιεχόμενο και όπου το περιεχόμενο (το σενάριο) προκύπτει από την εικόνα. Από τις ελάχιστες φορές όπου η εικόνα αποδεσμεύεται πλήρως από τα δεκανίκια μιας αφηγηματικής ιστορίας και όπου το νόημα πηγάζει και συγκροτείται από εικόνες. Ο Κισλόφσκι (όπως ο Αντονιόνι, ο Ταρκόφσκι και μερικοί άλλοι μάγοι) απελευθερώνει το σινεμά από την ομηρεία του μυθιστορήματος και από την αιχμαλωσία των διαλόγων (λόγος). Και το καλύτερο, όχι μόνο απελευθερώνει αλλά και καταφέρνει με το οπτικό υλικό του, σαν τους μάγους, να επικοινωνήσει με τον οποιονδήποτε θεατή, πράγμα που δεν κατάφερε ο Ζαν Λικ Γκοντάρ με τους πειραματισμούς του. Με απλά λόγια, η Βερόνικα του Κισλόφσκι είναι πρωτοπορία λαϊκή!
Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν μπορεί παρά να είναι ανοικτό σε κάθε ευαισθησία και σε πολλές ερμηνείες. Ο ιμάντας που μεταφέρει τα νοήματα και τις ανησυχίες του Κισλόφσκι προς όλες τις κατευθύνσεις - ακόμα και στον πιο "αναλφάβητο" θεατή - είναι η υπέρτατη, καταιγιστική, σαρωτική ευαισθησία του. Με απλά υλικά, δηλαδή με σκιές, φως, σκοτάδι και με λοξές πλαγιοκοπήσεις του φακού στα "υποκείμενα" που κινηματογραφεί, καταφέρνει να καθηλώνει το βλέμμα του θεατή. Χωρίς αμφιβολία η Βερόνικα είναι από τα πιο συναρπαστικά παιχνίδια μεταμορφώσεων στην ιστορία του σινεμά. Παίζοντας με τις φωτοσκιάσεις, μετατρέπει το καθημερινό σε διαχρονικό, το γήινο σε επουράνιο, το ασήμαντο σε σημαντικό και το ρεαλιστικό σε μαγικό. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον κεραυνοβόλο έρωτα. Δηλαδή, πρώτα απολαμβάνω ύστερα σκέφτομαι. Πρώτα η ηδονή ύστερα ο διάλογος. Όπως ακριβώς μια ερωτική σχέση. Πρώτα η ερωτική, σεξουαλική χημεία, κατόπιν η ανθρώπινη, λογική, διαδικασία.
Η ερωτική χημεία του Κισλόφσκι καταλήγει σε προσωπολατρία. Ένα αγγελικό πρόσωπο (η Ιρέν Ζακόμπ, μια ασήμαντη Ελβετίδα ηθοποιός που έλαμψε μόνο από τα χέρια του μάγου Κισλόφσκι), δύο κορίτσια με το ίδιο όνομα, δύο χώρες, μια ιστορία σε δύο ταμπλό. Το ένα γίνεται δύο, το δύο ένα. Διαρκώς. Απίστευτα πράγματα. Τα ανώτερα μαθηματικά του Αϊνστάιν στην υπηρεσία της ποίησης. Το ένα  δύο, το δύο ένα, η Πολωνία Γαλλία, η Γαλλία Πολωνία, το κουκλοθέατρο ταινία, η ταινία κουκλοθέατρο, η φωνή μουσική, η μουσική ταινία, η ταινία μουσική. Το "εγώ" να μετασχηματίζεται σε "άλλος" και ο "άλλος" σε "εγώ". Πώς; Μα το ξεχάσατε;
Η πρώτη Βερόνικα από την Πολωνία. Ταραγμένη, ανήσυχη, αεικίνητη, ερωτευμένη, εύθραυστη. Η Βερόνικα διαθέτει ένα σπάνιο χάρισμα. Την αγγελική φωνή της. Δηλαδή εκ γενετής καλλιτέχνις. Δηλαδή καθαρή Τέχνη. Δηλαδή πομπός φωτός. Όμως αυτή η πρώτη Βερόνικα δίνει (λούζει με τις μελωδίες της), αλλά δεν "παίρνει". Αδειάζει, αλλά δεν γεμίζει. Μετέωρη και σκιά. Απόδειξη; Το επουράνιο μουσικό έργο του Πράισνερ δεν ολοκληρώνεται στη συναυλία. Απόδειξη; Η Βερόνικα δεν διασταυρώνεται ερωτικά. Απόδειξη; Το ανθρώπινο τοπίο, "εκείνης" της Πολωνίας του 1990 μελαγχολικό, γερασμένο και θλιβερό. Απόδειξη; Η Βερόνικα πάσχει από καρδιά. Τα νοήματα επαγωγικά. Από το ένα πρόσωπο, τη Βερόνικα, μέχρι μια ολόκληρη χώρα (Πολωνία). Και από τη Βερόνικα μέχρι την αυτοβιογραφία του Κισλόφσκι. Ευαίσθητη, δημιουργική, ανήσυχη η χώρα. Βαθιά όμως, ίσως εκ γενετής, χαρακωμένη. Ευαίσθητος, δημιουργικός, ανήσυχος ο Κισλόφσκι. Εκ γενετής όμως χαρακωμένος από αθεράπευτο, καρδιακό, νόσημα. Με τον τρόπο που πεθαίνει η πρώτη  Βερόνικα, πέθανε και ο ίδιος ύστερα από πέντε χρόνια και αφού προηγουμένως έχει υπογράψει την τριλογία των χρωμάτων ("Μπλε", "Άσπρο", "Κόκκινο"). Επομένως ο Κισλόφσκι είναι η Βερόνικα και η Βερόνικα είναι η δημιουργική, καλλιτεχνική Πολωνία. Περίπου σαν να λέμε "πεθαίνοντας σαν χώρα". Με μια διαφορά. Κάπου αλλού υπάρχει μια δεύτερη Βερόνικα. Κάπου αλλού υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία.
Η δεύτερη Βερόνικα από τη Γαλλία. Το ίδιο ανήσυχη, ταραγμένη, αεικίνητη, ευαίσθητη, εύθραυστη. Η ψυχή της πρώτης Βερόνικα μετακομίζει στη δεύτερη. Πρόκειται για μετενσάρκωση; Για μεταφυσική; Για να δούμε. Η δεύτερη Βερόνικα είναι ερωτευμένη με έναν καλλιτέχνη που φτιάχνει και παίζει με κούκλες. Μ' έναν παραμυθά. Η δεύτερη Βερόνικα - αντίθετα με την πρώτη - διεκδικεί τον έρωτά της. Η δεύτερη αναζητεί τον άνθρωπό της. Η δεύτερη, αντίθετα με την πρώτη, λαμβάνει μήνυμα αναγνώρισης από τον μελλοντικό εραστή της. Η δεύτερη, αντίθετα από την πρώτη, ολοκληρώνει τη σχέση της. Η δεύτερη, αντίθετα με την πρώτη, όχι μόνο δίνει, αλλά και παίρνει. Και το πιο χαρακτηριστικό, η δεύτερη συμπληρώνει την ίδια μελωδία του Πράισνερ, με το πρωτογενές, του κινηματογράφου, υλικό. Η μελωδία επενδύεται στο κουκλοθέατρο. Δηλαδή το πρώτο σχεδίασμα (Πολωνία) ολοκληρώνεται σε ταινία (Γαλλία). Η ιστορία της Βερόνικα αποκτάει σάρκα (εικόνα) και οστά (μουσική). Ο μύθος που συλλαμβάνει και αφηγείται ο εραστής της δεύτερης Βερόνικα, είναι η αφήγηση της αρχέγονης ερωτικής ιστορίας. Με απλά λόγια ό,τι δεν μπόρεσε η Πολωνέζα, το καταφέρνει η Γαλλίδα!
Όσο υπάρχει πολιτισμός
Κανείς - λέει ο Κισλόφσκι - δεν είναι μόνος του στον κόσμο αυτό. Ευαίσθητα, αγγελικά, πλάσματα και στην Πολωνία και στη Γαλλία και στην Ελλάδα και παντού. Και ό,τι δεν μπορεί ο ένας, το καταφέρνει ο άλλος. Ό,τι δεν ολοκληρώνω εγώ, το ολοκληρώνει ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος "εαυτός" μου.
Δ. ΔΑΝΙΚΑΣ
17/6/2006

Ο Πολωνός Κρίστοφ Κισλόφσκι ξεπέρασε με άνεση τα προβλήματα της πρώτης συμπαραγωγής με τη Δύση. Δεν έκανε ένα συμβιβασμό θεμάτων και αισθητικής, αλλά μια εσωτερική συνάντηση δύο τόπων, δύο ψυχισμών, δύο ανθρώπων, που αυθαίρετα, μυστικά, είναι "σωσίες", όμοιοι. Δύο κορίτσια, η Βερόνικα και η Βερονίκ, δύο σώματα, ένα πνεύμα και το διαυγές, πεντακάθαρο πρόσωπο της Ιρέν Ζακόμπ (κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στις Κάννες).
Ναι, τελικά, ο Κισλόφσκι περισσότερο από ψυχολογικός και ηθικός δημιουργός, είναι μυστικός και μεταφυσικός. Η δύναμή του είναι η χρήση της υλικής "αλήθειας" του κινηματογράφου, ως βάθρου για την ανάδυση της διάστασης του μυστικού.  Το σώμα, το βάρος της πραγματικότητας, το τυχαίο συναρτώνται με τον αφανή προγραμματισμό του σκηνοθέτη, ενσωματώνονται σ' ένα σύστημα που βασίζεται στην αντίθεση προσδιορισμός - απροσδιοριστία.
Ιστορία σχεδόν δεν υπάρχει. (Καλοί θεατές, ας ξεχάσουμε για λίγο τη συνήθειά μας για την αφήγηση γεγονότων, εξωτερικών δραμάτων και ας αφεθούμε στην αίσθηση). Ένα απλό κορίτσι στην Κρακοβία. Τυχαία ανακαλύπτουν ότι έχει μια σπάνια φωνή, ιδανική για να ερμηνεύσει την πνευματικότητα ενός σύγχρονου ορατορίου. Κυκλοφορεί στην πόλη, αισθάνεται κάποια αδιαθεσία, έχει συναντήσεις παράξενες ως και άσεμνες, πέφτει σε μια διαδήλωση, που διαλύεται από την αστυνομία, και ξαφνικά, σ' ένα πούλμαν τουριστών, βλέπει μιαν άλλη Βερόνικα, που φωτογραφίζει, που την φωτογραφίζει, πριν ξαναφύγει για την πατρίδα της, το Κλερμόν Φεράν της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, η Πολωνέζα πέφτει νεκρή. Και η Γαλλίδα επηρεάζεται στο σώμα της από τα "πάθη" της άλλης, χωρίς να ξέρει γιατί, μεταλλάσσεται, η φωτογραφία την οδηγεί στην ουσιαστική επικοινωνία, στον έρωτα, στη ζωή.
Αυτή η αξιωματική αυθαιρεσία, αυτό το μυστήριο των όντων, προσεγγίζει τώρα τον Κισλόφσκι στον Ταρκόφσκι. Κι αν δεν διακρίνεται στην ταινία το πρόσωπο του θεού, πηγάζει η αίσθηση του ιερού. Μέσα στον χυδαίο πραγματικό κόσμο το  σώμα και η μορφή του ανθρώπου είναι σκεύη του ιερού, που φανερώνεται μέσα από το μυστήριο. Η Πολωνέζα δεν γνωρίζει ότι "κατοικείται" από το πνεύμα. Η φωνή της στο τραγούδι γίνεται πεμπτουσία του σώματος και φτερούγισμα της ψυχής, σε ύψη δυσθεώρητα. Πιο πέρα, πιο ψηλά, ανεβαίνουν οι νότες, σ' έναν υπέροχο ίλιγγο, ώσπου το σώμα αδυνατεί πια να περιέχει και να συγκρατεί το πνεύμα και συντρίβεται. Η Γαλλίδα είναι η "σωσίας" της, αλλά πιο προσγειωμένη στον ματεριαλιστικό κόσμο της Δύσης. Παίρνοντας τη φωτογραφία, "μπολιάζεται" με το καλό πνεύμα της νεκρής, δέχεται μεταβιβάσεις που την οδηγούν σε συναντήσεις πραγματικές και υπερβατικές. Φαινόμενα του απτού περιβάλλοντος και άνθρωποι αποκτούν διαστάσεις μυστικές.
Η παράσταση της μαριονέτας, το παιδικό βιβλίο, μια άγνωστη μουσική που ξαναβρέθηκε έπειτα από δύο αιώνες, ένας καλλιτέχνης ερωτευμένος "ως δια μαγείας" με την ίδια και με την τέχνη του, όλα μεταμορφώνονται σε σημεία ενός άλλου, αφανούς σύμπαντος. Η Βερονίκ κινείται με μιαν έρευνα σαν αστυνομική, πίσω από ίχνη απλοϊκά, παιδικά. Το άλλο σύμπαν την τυλίγει προστατευτικά, σαν κουκούλι. Ναι, έτσι μπορεί να υπάρξει επικοινωνία και τέχνη, έρωτας και ζωή και πληρότητα, ακόμα και μέσα στο ρημαδιό και στην ερημιά του σημερινού κόσμου. Γιατί όλα είναι διπλά, γιατί μια άλλη Βερόνικα μπορεί να χαρίζει την ψυχή της, γιατί το όμοιο και το αντίθετο αλληλοπεριέχονται και δυνητικά οδηγούν σε μιαν αέναη γέννηση.
Όχι εύκολα βέβαια, όχι με σταθερή ενιαία κίνηση αλλά με ρεύματα αντιφατικά, με κλυδωνισμούς, ταραχές, κύματα. Η άτακτη πραγματικότητα και η "άλλη" αρμονία, η αγωνία και η γαλήνη, το διφορούμενο και το βέβαιο. Πάντα οι συναντήσεις των αντιθέτων. Οι κινήσεις ανακόπτονται, το σώμα προσκρούει. Η Βερόνικα ενώ τρέχει, ανατρέπεται βίαια από έναν άντρα που τρέχει αντίθετα. Της πέφτουν και σκορπίζονται τα φύλλα από τις μουσικές παρτιτούρες. Τα μαζεύει, χαμένη. Κι όταν ζαλίζεται και κάθεται σ' ένα παγκάκι, την πλησιάζει ένας αυστηρός κύριος με γκαμπαρντίνα που την ανοίγει ξαφνικά. Είναι επιδειξίας. Η κάμερα παρακολουθεί, συχνά σε ίλιγγο κι αυτή. Οι λεπτομέρειες πληθαίνουν, συχνά ανεξήγητες.
Ο Κισλόφσκι συλλαμβάνει τα χάσματα, τις ασυνέχειες, ακονίζοντας την εκφραστική του, οξύνοντας τη ματιά του, για να διακρίνει βαθύτερα μέσα στο σκότος του αόρατου. Αλλά μια άλλη δύναμη, μέσα στην ίδια του την τέχνη, πυκνώνει συνεχώς αυτό το σκότος και μας προσφέρει τη διαισθητική επίγνωση ότι το αόρατο και το άγνωστο είναι τόσο άβατο όσο και ουσιαστικό.
Κι όμως, πάλι, αυτή η τέχνη, η νόθα και ατελής, πλάθει βαθμιαία μιαν αρμονία, πρόσκαιρη και πολύτιμη. Η Βερονίκ, ολοκληρώνεται, η ταινία γίνεται μια λειτουργία, αντίστοιχη της μουσικής που ακούγεται. Λειτουργία μιας θρησκείας ίσως, αφού δηλώνεται η υπερβατική ενότητα του ανθρώπου και του κόσμου, πέρα από τον πόνο, τα συντρίμμια και το θάνατο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25/10/91

"Η διπλή ζωή της Βερόνικα" στην πραγματικότητα είναι μια αυτοβιογραφική ταινία που αποτυπώνει τη νοσταλγία του Κριστόφ Κισλόφσκι και την αγωνία του να βρει ένα σταθερό σημείο αναφοράς σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του. Το 1991, χρονιά κατά την οποία γυρίστηκε, ο Πολωνός δημιουργός είχε εγκατασταθεί μόνιμα στη Γαλλία και είχε ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα του, που έμελλε να είναι και ο επίλογός της.
Η "Βερόνικα" είναι ένα γοητευτικό παιχνίδι ανάμεσα στο πραγματικό και το ιδεατό. Ξεκινάει από τα πρόσωπα και την αντανάκλασή τους στον καθρέφτη και κορυφώνεται, παίρνοντας τις διαστάσεις μιας εσωτερικής, υπαρξιακής, περιπέτειας γύρω από την αναζήτηση της ουσίας του ανθρώπου τη στιγμή που η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα. Η "Βερόνικα" είναι ο ίδιος ο Κισλόφσκι   διαιρεμένος στα δύο. Ο μισός στο παρελθόν, ο άλλος μισός στο παρόν.
Στο πρώτο μέρος της ταινίας, το πολωνικό που είναι πιο συμπαγές, η Βερόνικα, μια νεαρή τραγουδίστρια με εύθραυστη καρδιά, προσπαθεί να ανυψωθεί με κινητήριο δύναμη την τέχνη (η θεϊκή φωνή της είναι σαν την ψυχή που ζητάει να βγει από σώμα και ν' αναληφθεί στους ουρανούς), όμως, το κορμί (που συν τοις άλλοις είναι και άρρωστο) υποτάσσεται στον νόμο της βαρύτητας. Στο δεύτερο μέρος, μια Γαλλίδα σωσίας της Βερόνικα, η Βερονίκ, που εγκατέλειψε το όνειρο να γίνει σολίστ και τώρα παραδίδει μαθήματα μουσικής σε ένα δημοτικό σχολείο, αρχίζει να συλλαμβάνει με τη διαίσθησή της μηνύματα από έναν "άλλο" κόσμο. Η γνωριμία της με έναν καλλιτέχνη του κουκλοθέατρου και ο έρωτάς της γι' αυτόν θα επιταχύνει την κατάδυση στην ψυχή της. Μια φωτογραφία - ντοκουμέντο (τραβήχτηκε τυχαία από την Βερονίκ σε μια εκδρομή της στην Κρακοβία και απεικονίζει την Βερόνικα ανάμεσα στο πλήθος μιας διαδήλωσης) θα λειτουργήσει ως καταλύτης και θα τη φέρει στον δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι του πατέρα της.
Η κινηματογραφική μηχανή, άλλοτε διαγράφει κυκλική τροχιά για να συμπέσουν οι εικόνες των δύο γυναικών (η Βερονίκ είναι το είδωλο  της Βερόνικα στον καθρέφτη και τούμπαλιν) και άλλοτε δημιουργεί τέλεια συμμετρία ανάμεσα στα πρόσωπα της Βερόνικα και της Βερονίκ, τα οποία αντιπροσωπεύουν το παρελθόν και το παρόν του Κισλόφσκι. Σύμφωνα με τα λόγια του: "Η Βερόνικα" είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα ταινίας για μια γυναίκα, επειδή οι γυναίκες αισθάνονται με μεγαλύτερη ένταση τα πράγματα, έχουν περισσότερα προαισθήματα, μεγαλύτερη ευαισθησία και διαίσθηση και δίνουν περισσότερη σημασία σ' όλα αυτά. "Η Βερόνικα" δεν θα μπορούσε να γυριστεί για έναν άντρα".
Η "Διπλή ζωή της Βερόνικα" έκανε  γνωστό στο ευρύ κοινό τον Κισλόφσκι αλλά και τον μόνιμο συνεργάτη του, τον συνθέτη Ζμπίγκιεφ Πράισνερ ο οποίος υπογράφει το εξαιρετικό σάουντρακ της ταινίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
17/6/2006

ΚΡΙΣΤΟΦ ΚΙΣΛΟΦΣΚΙ
Γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1941 στη Βαρσοβία της Πολωνίας και πέθανε στις 13 Μαρτίου 1996 στη Βαρσοβία. Αποφοίτησε από την Ακαδημία Κινηματογράφου Lodz το 1969. Άρχισε την καριέρα του με ντοκυμαντέρ και αργότερα έγινε μέλος της ομάδας "του ηθικά ανήσυχου σινεμά" στην οποία ανήκουν πολλοί Πολωνοί σκηνοθέτες, περιλαμβανομένου και του Αντρέι Βάιντα. Η ομάδα είχε σκοπό την ανάδειξη των συνθηκών στην Πολωνία υπό το κομμουνιστικό καθεστώς. Η πιο γνωστή του δουλειά υπήρξε η τριλογία "Κόκκινο" "Λευκό" και "Μπλε. Η "Κόκκινη" ταινία του έδωσε υποψηφιότητα για "Όσκαρ" καλύτερου Σκηνοθέτη το 1995, η ταινία "Μπλε" πήρε το "Χρυσό Λέοντα" στη Βενετία το 1993 ενώ για τη "Λευκή" ταινία κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στο Βερολίνο το 1994.
Απορίφθηκε η εισαγωγή του σε Σχολή Κινηματογράφου τρεις φορές. Μόλις τελείωσε την "Κόκκινη" ταινία δήλωσε ότι αποσύρεται από τον κινηματογράφο. Είχε υποβληθεί σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, ενώ λέγεται ότι υπέστη και περιπλοκές από το AIDS κατά το χρόνο του θανάτου του. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών το 1989. Είχε μια κόρη, την Μάρτα.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
From the city of Lodz (1969), Personel (1975), Spokoj (1976), Camera Buff/Amator (1979), Blind Chance/Przypadek (1981), Dlugi Dzien Pracy (1981), Bez Konca (1984), Honor the Sabbath Day/Dekalog 3 (1988), Honor Thy Father and Thy Mother/Dekalog 4 (1988), I Am the Lord Thy God/Dekalog 1 (1988), Krotki film o milosci/Dekalog 5 / Thou Shalt Not Kill/A Short Film About Killing (1988), Krotki film o zabijaniu/Dekalog 6 / Thou Shalt Not Commit Adultery/A Short Film About  Love (1988), Thou Shalt Not Bear False Witness/Dekalog 8 (1988), Thou Shalt Not Covet Thy Neighbor's Goods/Dekalog 10 (1988), Thou Shalt Not Covet Thy Neighbor's Wife/Dekalog 9 (1988), Thou Shalt Not Steal/Dekalog 7 (1988), Thou Shalt Not Take the Name of the Lord They God in   Vain/Dekalog 2 (1988), City Life (1990), The Double Life of Beronique (1991), Blue (1993), Red (1994), White (1994).