Σκηνοθεσία : Αρνό Ντεσπλεσίν
Σενάριο : Αρνό Ντεσπλεσίν,Ρότζερ Μποχμπότ
Παραγωγή : Πασκάλ Κοσετό
Ηθοποιοί : Εμανουέλ Ντεβός, Ματιέ Αμαλρίκ,
Κατρίν Ντενέβ, Μορίς Γκαρέλ,Τζέφρι Κάρεϊ,
Βαλεντίν Λελόνγκ
Μουσική : Γκρεγκουάρ Χέτζελ
Φωτογραφία : Έρικ Γκοτιέ
Μοντάζ : Λόρενς Μπριό
Διάρκεια : 150'
Βραβεία: - 7 Υποψηφιότητες Βραβείων Cezar - 4 Βραβεία Εtolle De La Press, Venice - TORONTO FILM FESTIVAL
Νέα, ωραία και κακομαθημένη ατυχήσασα ψάχνει τον κύριο Τέλειο με σκοπό το γάμο και την πλήρη αποκατάστασή της… Η Νόρα χάνει τους άντρες της με περίεργο τρόπο. Ο πρώτος σκοτώθηκε και ο δεύτερος νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική! Επιτέλους, τώρα, μετά από πολλή προσπάθεια κατάφερε να βρει τον τρίτο και τελευταίο ιδανικό σύζυγο! Ο Ισμαέλ από την άλλη, είναι κατά λάθος έγκλειστος σε ψυχιατρείο και αναγκασμένος να τελειώσει τη θητεία του σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν στην οποία μπήκε λόγω της Νόρα και της ψυχολόγου του. Αντιμετωπίζει την ασυνήθιστη ζωή του με μια παράξενη χαρά, καθώς περνά από τη μια τραγελαφική κατάσταση στην άλλη… Τώρα η Νόρα έχει την τρελή απαίτηση ο Ισμαέλ να υιοθετήσει το γιο της. Εκείνος το αρνείται γιατί πιστεύει ότι δεν έχει τίποτα να του προσφέρει. Δυο πορείες προς το άγνωστο, κωμικές, παράξενες, σαρκαστικές. Δυο άνθρωποι βουτάνε στο παρελθόν και τις αναμνήσεις τους, σκοντάφτοντας συνεχώς ο ένας πάνω στον άλλο! Πέφτουν στα βαθιά και δεν ξέρουν ούτε κολύμπι…
Ο Σκηνοθέτης
Ο Αρνό Ντεσπλεσίν είναι σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας και σεναριογράφος. Γεννήθηκε το 1960 στο Pουμπαί, στη Γαλλία. Σπούδασε σκηνοθεσία στο περίφημο Iνστιτούτο IDHEC στο Παρίσι. Ξεκίνησε την καριέρα του ως διευθυντής φωτογραφίας (με πρώτη μεγάλου μήκους τη Φωτογραφία του Nίκου Παπατάκη). To 1991 γυρίζει την πρώτη του ταινία μεσαίου μήκους, La vie des morts, η οποία παρουσιάζεται στις Kάννες και αποκαλύπτει έναν πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη, με ιδιαίτερο ταλέντο στη διεύθυνση των νέων ηθοποιών του. Ήδη, με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, La Sentinelle, ανακηρύσσεται βασικός εκπρόσωπος μιας νέας γενιάς Γάλλων σκηνοθετών. H ταινία του Comment je me suis dispute... (ma vie sexuelle) έγινε μεγάλη επιτυχία. Μετά την Esther Kahn (2000), αγγλόφωνη ταινία εποχής, επανέρχεται δριμύτερος με το Rois et Reine που πρωτοπαρουσιάστηκε στο φεστιβάλ της Βενετίας.
Φιλμογραφία
1991 La Vie des morts, 1992 La Sentinelle, 1996 Comment je me suis dispute... (ma vie sexuelle), 2000 Esther Kahn, 2003 Leo en jouant "Dans la compagnie des hommes" (video), 2003 Rois et reine
Η Παραγωγή
Η ταινία διηγείται δυο διαφορετικές ιστορίες. Από τη μια, το μεγαλοπρεπές επίτευγμα της νέας και πενθούσας Νόρα, να παντρευτεί σύντομα τον ιδανικό άντρα! Από την άλλη, η ιστορία της πτώσης του Ισμαέλ, ενός από τους προηγούμενους συζύγους της Νόρα, κατά λάθος έγκλειστου σε ένα ψυχιατρείο. Δυο άνθρωποι: η Νόρα, μια γυναίκα που βουτά στις μνήμες που απειλούν να τη συντρίψουν και που θα βρει ανακούφιση από όλες τις τραγωδίες που πέρασε. Και ο Ισμαέλ, ένα άτομο που βρέθηκε σε μια σειρά τραγελαφικών περιπετειών, αν και φυλακισμένος πάντα βιαστικός και απληροφόρητος, προς την ελευθερία.
Ο Αρνό Ντεσπλεσίν τραβάει με τόλμη τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην επιφάνεια και την ουσία των πραγμάτων. Αγγίζει τη σχετικότητα του να αντιλαμβάνεσαι και να αξιολογείς γεγονότα και καταστάσεις. Αμφισβητεί με χιούμορ την έννοια της "ορθότητας" και ρίχνει όλα του τα υλικά σε ένα χωνευτήρι Γουντι-Αλλενικής νεύρωσης, που άλλοτε ηχεί σαν hip-hop μουσική και άλλοτε σαν μελαγχολικό αντάτζιο.
Ο σκηνοθέτης αντλεί την έμπνευσή του από τη μυθολογία, τον Σέξπιρ και τα μεγάλα μυθιστορήματα του παρελθόντος, για να σκιαγραφήσει τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις. Η ευαισθησία του στη νέα ταινία τον τοποθετεί στην κορυφή των νέων σκηνοθετών της εποχής μας.
Με τα Λόγια του Σκηνοθέτη
«Στην ταινία αντιπαραθέτω μία εικόνα, μια γκραβούρα της Λήδας, αυτής της γυναίκας που έκανε ένα παιδί με έναν κύκνο, με μια πληθώρα εικόνων με τους άθλους του Ηρακλή. Αυτό με έκανε να γελώ. H Λήδα μου θυμίζει την Παρθένο Μαρία? και ο Ηρακλής μοιάζει με τον Ιησού, αλλά στο πιο κινηματογραφικό. Είναι πιο κωμικός, και τα παιδιά τον αγαπούν γιατί πάντα μπλέκεται σε περιπέτειες. Eνώ η Λήδα είναι ένα πεπρωμένο. O Iσμαέλ είναι ένας Ηρακλής που μπλέκεται πάντα σε περιπέτειες, ενώ η Nόρα είναι ένα πεπρωμένο». »Στο σινεμά πρέπει κανείς να είναι βίαια κωμικός και βίαια δραματικός. Δεν πρέπει να κάνουμε απλώς μελαγχολικές ταινίες, ή ταινίες με λεπτό χιούμορ. Mπορεί κανείς να πεθάνει από ανία μ'αυτές. Mε τον Ρότζερ, που γράψαμε το σενάριο, δεν είπαμε παρά δυο λέξεις: όχι μελαγχολία, αλλά καθαρό μελόδραμα, και όχι λεπτό χιούμορ, αλλά σκηνές με γκανγκ, που να σε κάνουν να πεθαίνεις στο γέλιο. Tελεία και παύλα. Να φτάσουμε στα όρια και των δύο πλευρών, για να δούμε αν θα μπορούσε να δώσει κάτι. Δεν πιστεύω στη Γαλλική μυθολογία του ρεαλισμού, σ' αυτή την απλή πρόσβαση στην πραγματικότητα. Nομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος να κινηματογραφήσεις την πραγματικότητα, ή μάλλον την αλήθεια, είναι να επενδύσεις όσο γίνεται πιο ειλικρινά στη μυθοπλασία». »Στην ταινία χρειάζεται και η συμμετοχή του θεατή για να ερμηνεύσει κάποια πράγματα. Στη συζήτηση που είχα με τον Ρότζερ, μου έλεγε: γιατί να βάλουμε πράγματα στην ταινία που οι θεατές δεν θα δουν ή δεν θα καταλάβουν; Kι εγώ του έλεγα: Σκέφτεσαι σαν ενήλικος. Όταν είμαστε παιδιά, χιλιάδες σημασίες λαμπυρίζουν γύρω μας χωρίς εξήγηση, αλλά δεν ψάχνουμε καθόλου να τις ελέγξουμε, είναι πολύ ωραίο που ένας ολόκληρος κόσμος δε σημαίνει τίποτα. Aυτό το εισπράττουμε τόσο καλά όταν είμαστε παιδιά. Aλλά όσο μεγαλώνουμε, τόσο μας καταλαμβάνει ο χαρακτήρας που μας δίνουν, που μας εμποδίζει να βλέπουμε τον πραγματικό κόσμο, και τόσο έχουμε ανάγκη να πηγαίνουμε στο σινεμά για να θυμόμαστε και να βλέπουμε. Aν δεν το κάνουμε, δεν καταλαβαίνουμε πια τη ζωή. Kαι έτσι νομίζουμε ότι οι ζωές μας είναι χλιαρές. Mα, καθόλου. Bεβαίως και είμαστε βασιλιάδες, βασίλισσες και πρίγκηπες… Kαι είχαμε απόλυτο δίκιο όταν είμαστε 12 χρονών, αυτό το έχει επιβεβαιώσει το σινεμά. Γιατί ν' αλλάξουμε γνώμη; ».
