Χρυσή Λεοπάρδαλη
στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λοκάρνο 2005
Σκηνοθεσία & Σενάριο : Ροντρίγκο Γκαρσία
Παραγωγή : Τζούλι Λιν, Κέλι Τόμας
Executive Producer : Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου
Ηθοποιοί : Κάθι Μπέικερ, Έιμι Μπρένεμαν, Ελπίντια Καρίγιο, Γκλεν Κλόουζ, Σίσι Σπέισεκ, Στίβεν Ντιλέινι, Ντακότα Φάνινγκ, Ουίλιαμ Φίχτνερ, Λίσα Γκέι Χάμιλτον, Χόλι Χάντερ, Τζέισον Άιζακς, Τζο Μαντένια, Έινταν Κουίν
Διεύθυνση Φωτογραφίας : Χαβιέ Πέρες Γκρόμπετ
Σκηνικά : Κόρτνι Τζάκσον
Μοντάζ : Αντρέα Φόλπρεχτ
Μουσική : Εντ Σέρμουρ
Διάρκεια : 115'
Οι ξεχωριστές εμπειρίες εννέα γυναικών μέσα από εννέα μονοπλάνα. Με χαρακτήρες από την κάθε ιστορία να εμφανίζονται σε δευτερεύοντες ρόλους στις άλλες, ο Ροντρίγκο Γκαρσία υφαίνει μία ιστορία πανανθρώπινη όπου ξεχωρίζουν οι σπαρακτικές ερμηνείες από ένα πολυσυλλεκτικό καστ, ενώ την επιμέλεια παραγωγής είχε ο Aλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου.
Η Σάντρα (Ελπίντια Καρίγιο) βρίσκεται στην φυλακή και προσπαθεί απεγνωσμένα να έρθει πιο κοντά με το παιδί της που την επισκέπτεται. Η Νταϊάνα (Ρόμπιν Ράιτ Πεν) ξαφνικά έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες μίας σχέσης από το παρελθόν παρά το ότι έχει προχωρήσει εδώ και καιρό σε μία νέα αρχή. Η Χόλι (Λίσα Γκέι Χάμιλτον) φαίνεται να μην μπορεί να προχωρήσει με τη ζωή της αν δεν κάνει τον πατριό της να παραδεχθεί τον πόνο που της έχει προκαλέσει. Η Σόνια (Χόλι Χάντερ) ξεσκεπάζει το μυστικό που ο φίλος της διατηρεί κρυφό στους κοντινότερούς τους φίλους. Η έφηβη Σαμάνθα (Αμάντα Σεϊφράιντ) αναγκάζεται να παίξει ρόλο διαιτητή ανάμεσα στους γονείς της. Η Λόρνα (Έιμι Μπρένεμαν) αναλαμβάνει να παρηγορήσει τον πρώην σύζυγό της μετά την αυτοκτονία της γυναίκας του για να βρεθεί μπλεγμένη με τον τραγικό θάνατο. Η Ρουθ (Σίσι Σπέισεκ) αναλογίζεται την πιθανότητα του να αφήσει τον έγγαμο βίο μετά από ένα "παράνομο" ραντεβού. Η Καμίλ (Κάθι Μπέικερ) αντιμετωπίζει τους σωματικούς περιορισμούς της. Η Μάγκι (Γκλεν Κλόουζ) επιτρέπει στην μικρή της κόρη, Μαρία (Ντακότα Φάνινγκ), να λάμψει αντί της ίδιας.
Το Nine Lives σκιαγραφεί το συναισθηματικό αδιέξοδο εννέα διαφορετικών χαρακτήρων και εξετάζει πώς βρισκόμαστε τόσο συχνά αιχμάλωτοι μέσα στις σχέσεις, τόσο του παρόντος όσο και του παρελθόντος. Ο σκηνοθέτης του Things You Can Tell Just by Looking at Her διεισδύει βαθιά στη γυναικεία ψυχολογία με μία ταινία ταυτόχρονα συγκινητική και δυναμική.
Ο Σκηνοθέτης
Ο Ροντρίγκο Γκαρσία είναι ο καταξιωμένος σκηνοθέτης του "Ten Things You Can Tell Just by Looking at Her", το οποίο βραβεύτηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Καννών το 2000. Επίσης, έχει γράψει και σκηνοθετήσει το Ten Tiny Love Stories αλλά και μέρος του Fathers and Sons. Για λογαριασμό του HBO, ο Γκαρσία έχει σκηνοθετήσει πιλοτικά επεισόδια για τις σειρές "Carnivale" και "Big Love" καθώς και επεισόδια των "The Sopranos" και "Six Feet Under".
O Γκαρσία έχει σπουδάσει στο American Film Institue και ξεκίνησε την καριέρα του στον κινηματογράφο ως διευθυντής φωτογραφίας. Είναι γιος του μεγάλου κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Για την έμπνευσή του:
Είναι δύσκολο να πω ακριβώς πώς προκύπτουν οι ιδέες. Εννοώ, ότι σχεδόν πάντα με ενδιαφέρουν χαρακτήρες παγιδευμένοι, στη ρουτίνα τους, που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την κατάστασή τους, που δεν μπορούν να εξελιχθούν, που δεν μπορούν να αποκοπούν από τον άλλον βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα σε μία σχέση... κάτι που πάντα με βάζει στη διαδικασία να γράφω μικρότερα αντί για μεγαλύτερα κομμάτια γιατί αυτή η αίσθηση του να είσαι φυλακισμένος, πόσο μάλλον φυλακισμένος του εαυτού σου, είναι δύσκολο να διατηρηθεί καθ' όλη τη δίωρη διάρκεια μίας ταινίας. Οπότε, έχω γίνει μικρογράφος, απλώς θέλω να δω μία στιγμή στη ζωή της ενδεικτική του συνόλου και το πώς ο άνθρωπος αυτός είναι παγιδευμένος στο σύνολο. Είχα την ιδέα να δούμε 10, 12, 14 λεπτά στη ζωή μίας γυναίκας και από την αρχή ήθελα αυτό να το δούμε μέσα από ένα πλάνο. Σκέφτηκα πώς αν ξεκινήσω το μοντάζ θα έχω πολλά σύντομα πλάνα. Έτσι, έχουμε να κάνουμε με ένα κομμάτι ζωής ή, μάλλον, με θραύσματα της ζωής τους...
Για την κοινή θεματική ανάμεσα στις ιστορίες:
Αν υπάρχει μία κοινή θεματική, τότε αυτή είναι η φυλάκιση μέσα στις σχέσεις. Ήθελα να δω αυτή την πλευρά των ανθρώπων που τους κάνει να δένονται με τον άλλον τόσο ώστε να γίνονται ρομαντικοί, ή μητρικοί ή ανθρώπινοι προς τους γονείς τους. Αρχικά επιχείρησα να το κάνω αυτό χωρίς να υπάρχουν κοινές θεματικές ενότητες. Με όλο το σεβασμό προς όλη την παράλληλη δράση στα κομμάτια, ήθελα να την ελαττώσω όσο γίνεται πιο πολύ, να αποκοπώ ακόμα περισσότερο. Μερικά κοινά σημεία όμως άρχιζαν και εμφανίζονταν: Συναντάς έναν άνθρωπο εκεί, έναν γιατρό εδώ, ποιος μπορεί να είναι; ...Πρέπει να παραδεχτώ ότι αρχικά αντιστάθηκα στην ιδέα, αλλά νομίζω ότι τελικά το κοινό διασκεδάζει και χαίρεται με τις συμπτώσεις που υπάρχουν σε όλη την ταινία.
Τι είναι αυτό που δελεάζει σε μία ταινία φτιαγμένη από πολλά μικρά κομμάτια:
Δεν μπορώ να πω. Είναι η τρίτη μου φορά. Έκανα το Things You Can Tell Just by Looking at Her - αυτό είχε πέντε ιστορίες. Το Ten Tiny Love Stories είχε δέκα. Ξέρω ότι το κοινό επιβαρύνεται γιατί τους ζητάω να επενδύσουν σε έναν χαρακτήρα ξανά και ξανά και μετά απλά να προχωρήσουν. Υπάρχει όμως κάτι στην αποσπασματικότητα αυτή που μου αρέσει. Τόσες πολλές ταινίες είναι τόσο φλύαρες και εγώ σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα δει το ίδιο πράγμα απλά σε πέντε λεπτά από τη ζωή της... και δεν θα είχε πλάκα αυτό; Να επιλέξεις μία στιγμή από τη ζωή της που συνοψίζει την όλη κατάσταση. Οπότε άρχισα να τα βάζω αυτά μαζί και να συνθέτω κάτι σαν ψηφιδωτό!
Για τους λόγους που τον συναρπάζουν οι γυναικείες φιγούρες:
Δεν βλέπω την ταινία σαν μια γυναικεία ταινία. Νομίζω ότι είναι το θέμα της ταινίας που με ενδιαφέρει. Η κλειστοφοβία του να είσαι σε μία σχέση όπου δεν ζεις χώρια αλλά ούτε και μαζί της, οι δεσμοί που σε συνδέουν με ανθρώπους με αντιφατικούς τρόπους, η ανικανότητα να ξεφύγεις από καταστάσεις, ή να προχωρήσεις και να εξελιχθείς. Γιατί τελικά κάνω τους χαρακτήρες μου γυναίκες; Πρώτον, γράφω για αυτές καλύτερα από ότι για τους άνδρες. Επίσης, έχει πιο πλάκα να είσαι στην θέση του "άλλου" από το να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη... Πάντα ψάχνω για κομμάτια με συναισθηματική έκβαση και αυτό είναι πιο δύσκολο με τους άνδρες.
Για τις επιρροές του:
Προφανώς μεγάλωσα σε λογοτεχνικό περιβάλλον. Οπότε έχω αδυναμία στα μυθιστορήματα και τα διηγήματα, και λιγότερη στο θέατρο. Μεγαλώνοντας δεν είδα και τόσο πολύ θέατρο. Όντως μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου τίποτα δεν απολάμβανε μεγαλύτερου σεβασμού από κάτι καλογραμμένο. Ήταν αδύνατο να αποφύγεις κάτι τέτοιο. Οπότε πρέπει να αναφέρω πολλούς συγγραφείς διηγημάτων. Οι πάντες από τον Χέμινγκουεϊ στον Τζόις στον Κάρβερ - αλλά λατρεύω το μικρό πορτρέτο, τη στιγμή, την πλάγια ματιά στο εφήμερο παρά το μυθιστόρημα.
