Επίσημη Συμμετοχή Κάννες 2005 - Διαγωνιστικό
Σκηνοθεσία : Χου Χσιάο Χσιεν
Σενάριο : Τσου Τιεν Γουέν
Παραγωγή : Τσανγκ Χουά Φου
Ηθοποιοί : Σου Κι, Τσανγκ Τσεν, Μέι Φανγκ, Λιάο Σου Γιεν
Διεύθυνση Φωτογραφίας : Μαρκ Λι Πινγκ Μπιν
Σκηνικά : Χουάρνγκ Γουερν Γινγκ
Κοστούμια : Γουάνγκ Κουάν Γι
Διάρκεια : 136'
Η τελευταία δημιουργία του μεγάλου ταϊβανού σκηνοθέτη Χου Χσιάο Χσιεν είναι ένα σπονδυλωτό δράμα που παρακολουθεί το ίδιο ζευγάρι χαρακτήρων σε μία τριπλή μετεμψύχωση του αιώνιου έρωτά τους.
1966, Κaohsiung - Αγάπη
Ο Τσεν γνωρίζει τη Μέι που εργάζεται στο αγαπημένο του μπιλιαρδάδικο. Παίζουν μπιλιάρδο παρέα, μέχρι που αυτός φεύγει για να καταταγεί στο στρατό. Όταν όμως αυτός, σε μία άδειά του, επιστρέφει στο μπιλιαρδάδικο για να τη δει, ανακαλύπτει ότι αυτή έχει φύγει και κανείς δεν γνωρίζει τι έχει απογίνει...
1911, Dadaocheng - Ελευθερία
Ο ιδιοκτήτης μίας φυτείας τσαγιού και ο γιος του συζητούν για να εξαγοράσουν το συμβόλαιο μίας εταίρας. Όταν όμως ο πατέρας μαθαίνει ότι ο γιος του την έχει αφήσει έγκυο, αποφασίζει να επισπεύσει τις διαδικασίες: την κάνει παλλακίδα του. Τελικά, ο κος Τσανγκ αναχωρεί για την Ιαπωνία, για να βρει έναν κινέζο επαναστάτη που κρύβεται εκεί.
2005 Taipei - Νεότητα
Η Τζινγκ είναι τραγουδίστρια, επιληπτική και τυφλή στο δεξί μάτι, ζει με τη μητέρα της και τη γιαγιά της και βγαίνει με μία γυναίκα, τη Μίκι. Ο Ζεν δουλεύει σε φωτογραφείο και συζεί με την κοπέλα του τη Μπλου. Όταν η Μπλου μαθαίνει ότι ο Ζεν έχει ερωτευθεί την Τζινγκ, έρχεται ο κόσμος ανάποδα... Πώς μπορούν αυτοί οι τέσσερις χαρακτήρες να εξελιχθούν; Θα μπορέσουν να βρουν και πάλι την ηρεμία;
Ο Σκηνοθέτης
Χου Χσιάο Χσιεν: Γεννήθηκε το 1947 στην Κίνα και μετακόμισε με την οικογένειά του στην Ταϊβάν την επόμενη χρονιά. Το 1972 αποφοίτησε από την Εθνική Ακαδημία Τεχνών της Ταϊβάν και ξεκίνησε την κινηματογραφική του πορεία. Το ντεμπούτο του έγινε με το "Cute Girl" το 1980. Έκανε αίσθηση το 1983 με το "The Sandwich Man" και από τότε ξεχώρισε ως εξέχουσα μορφή του ταϊβανέζικου νέου κύματος στον κινηματογράφο. Με τα "All the Youthful Days" (1983) και "A Summer at Grandpa's" (1984) απέκτησε διεθνή φήμη. Το "The Time to Live and the Time to Die" το 1985 βραβεύτηκε από την επιτροπή FIPRESCI στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Η ταινία του, "City of Sadness", απέσπασε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 1989. Το 1993 η ταινία του "The Puppetmaster" έλαβε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών. Tα "Good Men, Good Women", "Goodbye South, Goodbye" και "Flowers of Shanghai" συμμετείχαν στο διαγωνιστικό πρόγραμμα των Καννών, ενώ το "Μillenium Mambo" απέσπασε το βραβείο της επιτροπής στης Κάννες. Τέλος, το "Cafe Lumiere" προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2003.
Σκηνοθετικό σημείωμα: Οι ζωές μας είναι γεμάτες αποσπασματικές αναμνήσεις. Δεν μπορούμε να τις ονομάσουμε, δεν μπορούμε να τις κατηγοριοποιήσουμε και ούτε έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αλλά εγκαθίστανται στο μυαλό μας, ακλόνητες. Για παράδειγμα, όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να παίζω μπιλιάρδο πάρα πολύ και έχω μία αμυδρή ανάμνηση του τραγουδιού Smoke Gets in Your Eyes που πάντοτε ακουγόταν στο μπιλιαρδάδικο. Τώρα, είμαι σχεδόν εξήντα, και οι αναμνήσεις αυτές έχουν μείνει μαζί μου για τόσα χρόνια που έχουν γίνει κομμάτι μου. Ίσως ο μόνος τρόπος να απαλλαχθώ από το χρέος μου προς αυτές, είναι να τις κινηματογραφήσω. Τις σκέφτομαι σαν τις καλύτερες στιγμές που έχω ζήσει. "Τις καλύτερες" όχι γιατί δεν μπορούμε να τις αποβάλουμε από τη μνήμη μας, ούτε γιατί είναι πράγματα που έχουν χαθεί. Ο λόγος που είναι οι καλύτερες είναι ότι υπάρχουν μονάχα ως ανάμνηση. Έχω την εντύπωση ότι αυτή δεν είναι η τελευταία ταινία που φτιάχνω με αυτή την οπτική. Χου Χσιάο Χσιεν, Ταϊπέι, Απρίλιος 2005
Πως αποφασίσατε για τις τρεις χρονικές περιόδους όπου διαδραματίζονται οι ιστορίες; Σε ποιο βαθμό θέλατε οι ιστορίες να αντικατοπτρίζουν το ευρύτερο κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο της εποχής;
Η αρχική ιδέα δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική. Απλώς, ήθελα να αφηγηθώ τρεις ιστορίες αγάπης, η κάθεμια τοποθετημένη σε διαφορετικό χρονολογικό πλαίσιο. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν ακριβώς οι διαφορές ανάμεσά τους. Επέλεξα το 1966 γιατί αντλώ την έμπνευση από τις προσωπικές μου εμπειρίες από την εποχή εκείνη. Πριν καταταγώ στο στρατό, συνήθιζα να κυνηγώ τα λεγόμενα "μπιλιαρδο-κόριτσα" στα μπιλιαρδάδικα. Επέλεξα το 1911 γιατί η ιστορική εκείνη στιγμή ήταν ιδανική ώστε να αναδειχθούν οι διαφορές ανάμεσα στις επιθυμίες ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Αυτός προσμένει την επανάσταση και την απελευθέρωση της Ταϊβάν από την γιαπωνέζικη κυριαρχία, ενώ αυτή προσμένει τη συναισθηματική ασφάλεια. Και επέλεξα το 2005, γιατί η ιστορία βασίζεται στην πραγματική ζωή μιας νεαρής γυναίκας στη σύγχρονη Ταϊπέι.
Γιατί επιλέξατε να επικεντρωθείτε σε ιστορίες αγάπης;
Αρχικά, αυτή θα ήταν μία ταινία σκηνοθετημένη από τρεις διαφορετικούς σκηνοθέτες. Η ιδέα ήταν ότι κάθε σκηνοθέτης θα χρησιμοποιούσε την προσωπική του εμπειρία ωρίμανσης - και τις δικές του μουσικές αναμνήσεις - για να παράγει μία οπτική για τον έρωτα. Πιστεύαμε ότι οι αντιθέσεις στις ματιές διαφορετικών σκηνοθετών για τον έρωτα θα είχαν ενδιαφέρον... Τελικά όμως αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολο να χρηματοδοτηθεί ένα τέτοιο project, οπότε αποφάσισα να κάνω την ταινία μόνος... Η βασική ιδέα εξελίχθηκε κάπως: Αποφάσισα να δείξω πώς η έκφραση του έρωτα διαφέρει σε διαφορετικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας.
Θεωρείτε αυτή την ταινία προέκταση όσων έχετε κάνει σε προηγούμενες δουλειές σας ή ένα νέο ξεκίνημα;
Περισσότερο ένα νέο ξεκίνημα, ειδικά το τρίτο μέρος, το οποίο ξεκινά από εκεί που είχαμε αφήσει το "Millenium Mambo". Πιστεύω ότι με το να αντιπαραθέτω ιστορίες αγάπης από τρεις διαφορετικές περιόδους μεταξύ τους, μπορούμε να καταλάβουμε πώς η ανθρώπινη συμπεριφορά καθορίζεται από τους καιρούς όπου ζούμε. Για 'μένα, ο κινέζικος τίτλος της ταινίας έχει πολύ συγκεκριμένο νόημα. Αν μιλάμε για τις "καλύτερες στιγμές", όπως υπονοεί ο κινέζικος τίτλος, αυτό δεν σημαίνει ακριβώς ότι έχουμε υπέροχες αναμνήσεις. Αυτό που κάνει τις στιγμές μας "τις καλύτερες", είναι ότι έχουν παρέλθει: δεν πρόκειται να τις ξαναζήσουμε ποτέ.
