KUMONOSU - JO
Σκηνοθεσία: Ακίρα Κουροσάβα
Σενάριο: Χασιμότο Σινόμπου, Κικουσίμα Ριούζο, Ογκούνι Χιντέο, Α. Κουροσάβα από το “Μάκβεθ” του Σαίξπηρ.
Ηθοποιοί: Τοσίρο Μιφούνε, Ισούζου Γιαμάντα, Μινόρου Τσιάκι, Τακάσι Σιμούρα.
Φωτογραφία: Νακάι Ασακάζου
Μουσική: Σάτο Μασάρου
Χώρα: Ιαπωνία (Ασπρόμαυρη)
Διάρκεια: 110΄
Πρώτη προβολή: Ώρα 8.15 μ.μ.
Δεύτερη προβολή: Ώρα 10.30 μ.μ.
Η επική δημιουργία του Ακίρα Κουροσάβα.
Ο Σαίξπηρ αποτελεί μια μόνιμη αναφορά στο έργο του Κουροσάβα, είτε πρόκειται για έργα που εμπνέονται άμεσα απ’ αυτόν (Ο θρόνος του αίματος, ΡΑΝ) είτε έμμεσα (Καγκεμούσα, Ακαχίγκε). Η βία που υπάρχει στον Άγγλο δραματουργό, αλλά και η προβληματική του γύρω από το πάθος της εξουσίας, τον κλοιό της μοίρας και την αυτοκαταστροφή του ανθρώπου, ταιριάζουν απόλυτα με τη γενικότερη θεματική του Κουροσάβα και το ιστορικό πλαίσιο των “μεσαιωνικών” ταινιών του.
Ο "Θρόνος του αίματος" είναι η κατά τον Κουροσάβα γιαπωνέζικη εκδοχή του “Μάκβεθ” που απλά η δράση του μεταφέρεται στο γιαπωνέζικο Μεσαίωνα. Ο Κουροσάβα ακολουθεί πιστά το έργο του Σαίξπηρ, από τ’ οποίο όμως έχει αφαιρεθεί κάθε θεατρικό στοιχείο κι έχει τονισθεί η βία και αγριότητα. Ο στρατηγός Βασίζου / Μάκβεθ έχει γίνει πιο μονοδιάστατος σαν χαρακτήρας για να εναρμονισθεί με τις δραματικές επιταγές του θεάτρου Νο, ενώ ο ρόλος της Ασίζου / Λαίδης Μάκβεθ έχει περιορισθεί αρκετά, γιατί διαφορετικά δε θα ταίριαζε με τη μεσαιωνική πραγματικότητα της Ιαπωνίας που άφηνε ελάχιστα περιθώρια στη δράση των γυναικών.
Σκηνοθετικά ο “Θρόνος του αίματος” είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές δουλειές του Κουροσάβα. Μετωπικά πλάνα όπου το γκρο-πλάνο χρησιμοποιείται ελάχιστα, αποδίδουν την επική διάσταση του έργου. Όλη η ταινία στηρίζεται στην αντίθεση που δημιουργούν σκηνές βίαιης αναταραχής και σκηνές στατικές, δραματικές.
Μια αντίθεση που λύνεται στην τελευταία σκηνή, όπου το κινούμενο και το στατικό γίνονται ένα με τη μετακίνηση του “ανθρώπινου” δάσους του Ιστού της Αράχνης και το θάνατο του Βασίζου από τα βέλη των στρατιωτών του. Οι έντονες φωτοσκιάσεις, οι γκρι όγκοι, η βροχή που πέφτει, το δάσος του Ιστού της Αράχνης (αυθεντικός τίτλος της ταινίας), εντείνουν την κλειστοφοβική αίσθηση μιας παγίδας από την οποία είναι αδύνατον να ξεφύγει κανείς. Μιας παγίδας που δεν έχει μόνο να κάνει με τη μοίρα, αλλά είναι συνέπεια των πράξεων του Βασίζου και της τρέλας του για την εξουσία. Ξαναδιαβάζοντας τον Σαίξπηρ ο Κουροσάβα, όχι μόνον τον απογυμνώνει από τα μεταφυσικά στοιχεία, αλλά δίνει στο δράμα τη διαλεκτική και ιστορική διάστασή του.
Έκδοση Studio 1986
ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ
Γεννήθηκε στο Τόκιο το 1910. Πέθανε το 1998. Σπούδασε καλές τέχνες και προσέγγισε το σινεμά ως σεναριογράφος και βοηθός σκηνοθέτη. Οι πρώτες του ταινίες είναι κυρίως μελοδράματα που θίγουν προβλήματα της μεταπολεμικής ιαπωνικής κοινωνίας. Tο 1948 ο Κουροσάβα εγκαινιάζει μια μόνιμη συνεργασία με τον ηθοποιό Τοσίρο Μιφούνε και το 1951 γίνεται παγκόσμια γνωστός με το “Ρασομόν”. Στρέφεται στη συνέχεια σε ιστορικές ταινίες και διασκευές δυτικών λογοτεχνικών έργων στην ιαπωνική πραγματικότητα του Μεσαίωνα. Ο Κουροσάβα επηρεασμένος από τον ιταλικό νεορεαλισμό, αλλά κυρίως από τη θεατρική παράδοση της χώρας του, κάνει ένα μεγαλόπνοο έργο που το χαρακτηρίζει ο ουμανισμός, η αισιοδοξία, η κοινωνική κριτική, αλλά και η γνήσια αίσθηση της τραγωδίας. Μετά την εμπορική αποτυχία του “Κυανοπώγωνα” το 1965, έχει σοβαρά προβλήματα παραγωγής και ολοκληρώνει τις μετέπειτα ταινίες του χάρη σε ξένα κεφάλαια. Το 1970 προσεγγίζει για πρώτη φορά το χρώμα με τη “Γειτονιά των καταφρονεμένων“, ενώ φθάνει στο απόγειο της τέχνης του όσον αφορά τις πλαστικές συνθέσεις του κάδρου με το “Καγκεμούσα” και το “ΡΑΝ”. Αφού κατηγορήθηκε ότι ήταν ο πιο “δυτικός” σκηνοθέτης της χώρας του, αναγνωρίστηκε στη συνέχεια ως ο πιο σημαντικός δημιουργός του γιαπωνέζικου σινεμά (μαζί με τον Μιζογκούτσι και τον Όζου), που το έργο του επηρέασε πολλούς σκηνοθέτες της Δύσης (Σ. Λεόνε, Κόππολα, Λούκας κ.ά.). Πολλές ταινίες του έχουν βραβευτεί ενώ ο ίδιος πήρε Όσκαρ για το σύνολο του έργου του το 1989.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
“Ο θρύλος του μεγάλου τζούντο” (1943), “Το πιο ωραίο” (1944), “Ο νέος θρύλος του μεγάλου τζούντο”, “Αυτοί που πάτησαν την ουρά της τίγρης” (1945), “Αυτοί που οικοδομούν το αύριο”, “Τα νιάτα δε χρειάζονται λύπηση” (1946), “Μια υπέροχη Κυριακή” (1948), “Μεθυσμένος άγγελος” (1948), “Σιωπηλή μονομαχία”, “Λυσσασμένος σκύλος” (1949), “Σκάνδαλο” (1950), “Ρασομόν”, “Ο ηλίθιος” (1951), “Ο καταδικασμένος” (1952), “Οι εφτά Σαμουράι” (1954), “Ζω με το φόβο” (1955), “Ο θρόνος του αίματος”, “Το υπόγειο” (1957), “Το κρυμμένο οχυρό” (1958), “Οι κακοί κοιμούνται ήσυχα “(1960), “Γιοζίμπο (1961), “Σανζούρο” (1962), “Ο δολοφόνος του Τόκιο” (1963), “Ο Κυανοπώγων” (1965), “Η γειτονιά των καταφρονομένων” (1970), “Καγκεμούσα” (1980), “ΡΑΝ” (1984) “Dreams” (1990), “Rhapsody in August” (1991), “Not Yet” (1993).
